Abdulaziz ALTEKİN / Yazar

Dinimizin en güzel yanlarından biri. Birlik ve beraberliğin arttığı, insanların kenetlendiği, duyguların zirve yaptığı bir güne daha girmek üzereyiz.

Herkeste tatlı bir telaş. Vatandaş, ev için alışveriş derdinde esnaf ise bu yoğun günleri değerlendirme. Sonuç olarak herkes halinden mutlu.

Durumdan memnun olanların başında şüphesiz çocuklar geliyor. Yalandan biraz ağladılar mı her istediklerini yaptırıyorlar.

Arka sokaklarda dagda birkaç gün önceden heyecanlı bir bekleyişin içinde tüm gönüller. Ne geçmişinden emin ne de gelecekte olacaklardan. Peki, bu gereksiz heyecanın, kutlama hazırlıklarının sebebi ne?

Sonuçta onlar için değişen hiçbir şey yok. Ne giyecekleri elbiseleri var ne de yiyecek ve içecekleri.

Günler su gibi akıp geçti ömürden. Sokaktaki aç, yetim garibanlara bir faydamız dokunmadan hunharca kutladık geçmişi. Oysa aynı şeyleri bir bayram önce de yaşamamış mıydık?

Bu defa akıllanacak mıyız?..

Her şeyden önce huzur dilemiş ve canı gönülden istemiştik. Yeni bir bayrama huzur içinde girecektik. Kin ve nefretin son bulduğu, insanların hayvanca muamele görmediği yeni bir dünya hayali ile kapattık ışıkları. Ertesi gün hayal kırıklığıyla uyanmadık mı?

Bütün dertlerimizi toplayıp son güne bıraktık. Ve hepsini unutup kutlamayacak mıyız hiçbir şeyi umursamadan?

Bir önceki bayramdan birkaç başlığa değinmek istiyorum:

Çocuklar: Bazıları istismar diyor; ama ben bu kelimeyi hafifletmeyeceğim. Çocuklara yapılan soykırım, tecavüz olayları bu bayramda biteceğinin garantisini kimse veremez. Zira suçlular hala aramızda. Diğer yanda parmaklıkların arkasında gün yüzü görmeyen bebekler var. Dünyanın sadece dört duvar arasından ibaret olduğunu sanan mazlum çocuklar… tek suçları yanlış yerde, yanlış zamanda doğmuş olmaları. Halbuki biraz daha geç gelselerdi dünyaya, onlar için de milyon dolarlar harcanıp doğum günü partileri pardon mevlütleri düzenlenebilirdi.

Kadın: Sanırım bu konuda da kelimelerime kilit vurmayacağım. Topraklarımızda hala insan yerine koyulmayan varlık. Kim ne derse desin maalesef kadınlar ve erkekler eşit değil. Kimi dini bahane eder kimi sosyo-kültürel şartları. Ve her ikisinde de erkek egemenlik anlayışı vardır. Cennet annelerin ayakları altındadır diyenler gözünün yaşına bakmadan boğazlarını kesebilmekte. Bayramda son bulmayacağından yüzde yüz emin olduğum diğer konu. Zira onları koruyan herhangi bir yasa yokken kadınlar bile hemcinslerine düşman, birlik beraberliği sağlayamıyorlar. Kalkıp karşılarındaki azılı yaratıklarla nasıl baş edebilirler?

Ölüm: Geçtiğimiz bayram büyük bir kampanya vardı garibanların mahallesinde. Azrail, bir geldi mi muhakkak iki üç kişiyi birlikte götürürdü. Ekonomik sıkıntılardan bıkan insanlar ne yazık ki çareyi ölümde arıyorlar. Ne yaşadıklarını asla tahmin edemeyiz. Uğradıkları haksızlıkları bilemeyiz. Zira günümüzde konuşanlar, hal hatır soranlar, birbirini savunanlar hemen yaftalandığı için komşuluk ilişkilerini geçtim kardeşlik ilişkileri bile kalmamış. Başlarına ne gelmişse aynı şeyleri yaşamamaları için ailesini de yanında götürenler var. Geride kalanlara bu kadar güvenmiyorlar. Belki de haklılar. Çünkü gazetelerde yapılan linç kampanyası karşısında insan ne diyeceğini bilemiyor. El insaf. Ölümün bile rengini soranlar var aramızda.

Evet. Kurban bayramına girerken tıpkı geçen bayramın ilk saniyeleri gibi bütün umutları toplayıp doldurduk heybemize. Yeni bir güne uyanmak hevesiyle kapattık gözlerimizi. İlk üç gün pek bir şey beklemiyorum; son güne kadar bu umutları koruyacağımıza dair söz verdik kendimize. Umarım bayramın her saniyesi huzur ve mutlulukla geçer, geçmişte olduğu gibi hayal kırıklığını yaşamazsınız. Size ve ailenize güzel günler diliyorum. Bayramınız mübarek olsun...